3137

Από τις πιο ψηλές βουνοκορφές, στα μακρινά νησιά, μέχρι τις πυκνοκατοικημένες πόλεις όπου υπάρχει ζωή και δραστηριότητα, οι άνθρωποι δημιουργούν τον πολιτισμό τους, φτιάχνουν μια σειρά από εφόδια και εργαλεία ώστε να κάνουν την ζωή τους πιο απλή, πιο εύκολη και ενδεχομένως πιο όμορφη. Σε μια παγκοσμιοποιημένη και αυτοματοποιημένη καθημερινότητα, ανάμεσα σε συστήματα που επιτυγχάνουν ή καταρρέουν, δημιουργούμε μια άχρονη παύση.

Με αφορμή τον υλικό πολιτισμό, την ζωή των αντικειμένων από την παράδοση και την λαογραφία δημιουργούμε ένα μικρό εφήμερο σχήμα από έργα τέχνης που επιχειρούν να αναδείξουν τις σημερινές «παραδόσεις» της καθημερινότητας. Έργα που μαρτυρούν τις χειροτεχνίες, τα έθιμα που επιβιώνουν είτε με πείσμα, είτε εισάγονται στυλιστικά στην «καθημερινότητα της πιστωτικής κάρτας και του sign in».

Στην έκθεση επιχειρούμε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα, όσο ασταθές και αν είναι, το οποίο να αναδεικνύει τις τοπικές ταυτότητες των έργων τέχνης. Έργα, τα οποία ανεξαρτήτως του τόπου που παράγονται, δέχονται επιρροές και τοποθετούνται σε ένα υπερτοπικό σύστημα.

Αναρωτιόμαστε με ποιο τρόπο τα έργα σαν τμήματα του υλικού πολιτισμού συνομιλούν και διαμορφώνουν την ταυτότητά μας, με ποιο τρόπο μας ενθαρρύνουν να προσδιορίσουμε την πορεία και την σκέψη μας. Αναπτύσσοντας αυτόν τον προβληματισμό επεξεργαζόμαστε τους τρόπους με τους οποίους τα έργα της έκθεσης, ενώ κατασκευάζονται σωματικά - χειροτεχνικά, τελικά καταλήγουν να είναι πνευματικά προϊόντα.

Η επιμέλεια φέρνει το ένα έργο κοντά στο άλλο προσπαθώντας να απαντήσει στην περίεργη αίσθηση που δημιουργείται, αίσθηση που μοιάζει με χάσμα, ανάμεσα σε μια αίσθηση παρουσίας που ενεργοποιούν οι καλλιτεχνικές κατασκευές και σε μια αίσθηση απόστασης και απουσίας που αποπνέεται συνολικά. Πιο συγκεκριμένα, τα έργα επιχειρούν να πουν ιστορίες που ξεκινούν από τις επιδιώξεις των δημιουργών τους και ταυτόχρονα να αναπτύξουν την δική τους ζωή σαν αυτόνομα αντικείμενα. 

Φωτογραφία: Μαρίζα Νικολάου